Ten dom stodoła w rzeczywistości pełni dwie funkcje – podziemna kondygnacja jest przeznaczona do rozlewania miodu, sortowania, przeładunku i suszenia owoców, roślin oraz przechowywania narzędzi, a przestronny parter służy jako miejsce do świętowania rodzinnych uroczystości i biznesowych spotkań.

Właścicielem tej stodoły jest Słowak, który spędza część swojego wolnego czasu na wsi. Obiekt, położony na skraju niewielkiej wsi na szczycie wzgórza, składał się z gruntów rolnych, lasów, domu mieszkalnego, stodoły, pasieki i drewnianej szopy wykorzystywanej jako składzik na narzędzia. Klient zdecydował się zastąpić zniszczoną starą stodołę nowym wielofunkcyjnym domem, w stylu „modernistycznego” słoweńskiego stojaka do suszenia siana (tradycyjnie ma on formę drewnianego trzepaka z poprzeczkami i daszkiem).

Mimo, że pomysł właściciela o połączeniu domu i widoczny miejscem na biznes wydawał się na początku kontrowersyjny, to jednak ściśle wiązał się z archetypową architekturą słoweńską. Dlatego architekci postanowili zaprojektować bryłę domu zgodnie z ideą kozolca, czyli dawnego stojaka na siano, który jest mocno zakorzeniony w tradycji Słowenii. Dawniej takie stojaki były głównym źródłem utrzymania; ze względu na ich wielkość i znaczenie sytuowano je w centrum gospodarstwa. Piękna stojaków do suszenia siana nie należy szukać w bogatej dekoracji, ale raczej w ich proporcji, harmonii surowych linii, funkcjonalności i przestrzeni, dającej w swoim otoczeniu monumentalny charakter.

Budynek został umieszczony na obrzeżu małej wioski i otwiera się panoramicznym widokiem na malowniczą okolicę. Wraz z budynkiem mieszkalnym i drewnianą szopą działkę stanowi duży trawiasty dziedziniec wewnętrzny. Budynek ma częściowo zagłębioną piwnicę, parter i poddasze. Podstawowa konstrukcja jest podobna do tej dla podwójnych stojaków na siano z kamiennymi słupami w narożach. Nie tylko są one elementem, który wyróżnia dom, ale też są filarami pomiędzy którymi znajdują się „przęsła” o długości 12 m. Konstrukcja jest wzmocniona betonem i stalą. Dzięki temu mogły powstać duże przestrzenie na parterze i na poddaszu.

Piwnica, dostępna bezpośrednio od strony gospodarstwa, jest przeznaczona do rozlewania miodu, przechowywania owoców i przygotowywania z nich soków oraz składowania narzędzi. W piwnicy znajduje się również pompa ciepła do ogrzewania i chłodzenia domu, a także łazienka z sauną.
Parter jest prawie pusty, podobnie jak w stojakach na siano. Ulokowano na nim otwartą kuchnię, kominek, hol i schody łączące wszystkie trzy piętra. Jedną ze ścian niemal w całości zastępują przeszklone drzwi przesuwne, które po otwarciu łączą wnętrze z tarasem.

Duża przestrzeń na poddaszu latem jest przeznaczona dla różnych prac gospodarskich, natomiast zimą jest wykorzystywana jako sala bilardowa i fitness. Tu znajduje się także spiżarnia i niewielki pokój dla gości z łazienką.

Wymiary, wygląd, kolorystyka domu oraz logika podziału wnętrz oparte są na tradycyjnym stojaku na siano. Ciemna fasada wygląda podobnie jak stare drewniane stojaki w najbliższym otoczeniu, a także umożliwia dyskretne zamontowanie na dachu instalacji fotowoltaicznej. Ze względu na panele fotowoltaiczne na dachu zamontowano system przeciwśniegowy zastępujący szerokie okapy.

Wnętrze jest wykończone panelami z jasnego drewna, przez co sprawia wrażenie jakby było wydrążone z jednego kawałka pnia. Proste meble podkreślają minimalizm tej przestrzeni.

Mimo, że budynek jest przeznaczony do prowadzenia działalności rolniczej, to jego wygląd zewnętrzny ma również symbolicznie znaczenie. Poprzez sposób osadzenia domu w krajobrazie wyraża ona pełne szacunku podejście do tradycyjnej architektury słoweńskiej. Śmiała konstrukcja o dużej rozpiętości, charakterystycznej dla stojaków na siano, nadaje budynkowi szlachetności i harmonijnie łączy z malowniczym krajobrazem pasterskim.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Źródło: Arhitektura d.o.o., www.arhitektura-doo.si

 

 

 

Zapisz